دانلود زیرنویس فیلم Mapplethorpe, the Director’s Cut 2020 – بلو سابتایتل

دانلود زیرنویس فیلم Mapplethorpe, the Director’s Cut 2020 همکارم نیک آلن، فیلم اصلی «مپلتورپ»، فیلمی در سال ۲۰۱۸ که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد را بررسی کرد، و دو سال بعد، در اینجا مروری بر «مپلتورپ: برش کارگردان» توسط شخص دیگری است که آن را بسیار دوست داشت. بیشتر. نیک نوشت: «عکاسی سیاه و سفید رابرت مپلتورپ تحریک آمیز، خام و فراموش نشدنی بود. “اما بیوگرافی اوندی تیمونر، که توسط اجرای توخالی مت اسمیت هدایت می شود، با ارزش های هنری این تصاویر و بسیاری از تصاویر دیگر که او به خاطر آن ها شهرت داشت، فاصله زیادی دارد. برداشتی خیره کننده از زندگی و میراث عکاسی که پورنوگرافی را ادغام کرده است. با لطف، «مپلتورپ» امضای هنری خودش را ندارد، به همان اندازه که نامی که مطابق آن نیست.»

برای دانلود به لینک زیر مراجعه کنید

https://blue-subtitle.com/mapplethorpe-the-directors-cut-2020/

زیرنویس فیلم Mapplethorpe, the Director’s Cut 2020 من واقعاً نمی‌توانم با آن یا هر چیز دیگری در نقد بحث کنم، زیرا این پاسخی ذهنی به فیلمی است که زندگی رابرت مپلتورپ را به گونه‌ای بازگو می‌کند که از برخی جهات عادی و در برخی دیگر غیرعادی است.

من موافقم که از نظر انتخاب و چیدمان مواد، این چیزهای بیوگرافی استانداردی است: ما می بینیم که رابرت “باب” مپلتورپ از موسسه پرت خارج شد و در اوایل دهه ۷۰ در شهر نیویورک شروع به ساخت آثار هنری در سطح خیابان کرد. با خواننده و ترانه سرا پتی اسمیت (ماریان رندون) دوست شوید. او با عجیب و غریب بودن خود دست و پنجه نرم می کند، سپس از طریق عکاسی جسورانه و واضح خود به آن دسترسی پیدا می کند. اگر داستان او را بدانید، می‌دانید که اوضاع به کجا می‌رود، و احتمالاً مواقعی پیش می‌آید که فکر می‌کنید، “اگر یک مستند بود، ممکن است از این کار بیشتر لذت ببرم.”

چیزی که فیلم را متمایز می کند نحوه ارتباط هنرمندان با یکدیگر و کارشان است. به ندرت می توان فیلمی در مورد افراد خلاق مشاهده کرد که به طور دقیق نشان دهد که چگونه در اولین ملاقات یکدیگر را اندازه می گیرند و سپس، پس از اینکه تشخیص دادند که طرف مقابل جدی است، فوراً به اشتراک گذاری تأثیرات و بحث کلی ادامه دهید. از نظریه و تکنیک صحبت از خلاقیت با بحث در مورد مسائل شخصی پیش پا افتاده تر مخلوط می شود.

زیرنویس Mapplethorpe, the Director’s Cut 2020 لحظه ای دوست داشتنی وجود دارد که باب، که در ازای پول برای تامین مالی هنرش رابطه داشته است، گفتگوی کوتاهی با پتی دارد که به عنوان یک عاشق از او جدا شد اما بلافاصله به عنوان یک دوست بازگشت. او گفتگو را به این سوال می پردازد که آیا پتی هرگز قرار است آهنگی بنویسد که مردم بتوانند با آن برقصند. او می‌گوید این واقعاً به او مربوط نیست: او متظاهر نیست، فقط حقیقت را می‌گوید. این نوع مبادله قلب دوستی هنرمندان کار است. آنها می توانند این جور چیزها را به یکدیگر بگویند و مطمئن باشند که هیچ کدام دیگری را قضاوت نمی کنند: آنها فقط در حال صحبت کردن هستند.

همچنین چیزی در مورد لحن اجرای اسمیت وجود دارد که به نظر من بسیار واقعی است، تا جایی که جذابیت زدایی شده است. لحظاتی وجود دارد که او را تنها در اتاقش می بینیم و با وجود اینکه آن لحظه برون پردازی/بداهه پردازی محض توسط فیلمساز و بازیگر است، اما معتقدیم که رفتار شخصی مانند او این گونه است. او با عبایی می رقصد، عبایی را از تنش در می آورد و آن را در کمد آویزان می کند و از آن عکس می گیرد (که نتیجه آن یکی از عکس های معروف تر اوست) و ما او را برهنه در اتاق می بینیم که باسن خمیری اش در مرکز آن قرار دارد. قاب، عکس گرفتن با تمرکز آرام مردی که فراموش کرده است غیر از هنر او چیز دیگری وجود دارد.